Ο Χρήστος Νικολόπουλος γεννήθηκε στις 11 Ιουλίου του 1947 στο Καψοχώρι Αλεξάνδρειας του Νομού Ημαθίας. Δυστυχώς ανήκε σε μια οικογένεια η οποία δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να τον στηρίξει για σπουδές. Από μικρή ηλικία είχε διαφανεί ως μόνη διέξοδος η επαγγελματική του ενασχόληση με τη μουσική. Εξάλλου και άλλα μέλη της οικογένειας είχαν πάρει αυτό το δρόμο. Οικονομικά ήταν αρχικά τα κίνητρα που τον έσπρωξαν να οργώσει την ιδιαίτερη πατρίδα του και όλη την περιοχή παίζοντας σε κέντρα, γάμους, γιορτές, πανυγήρια κτλ. Είναι ένας πραγματικά αυτοδίδακτος καλλιτέχνης, με τα πρώτα του ακούσματα να έχουν τις ρίζες της Ελληνικής μουσικής παράδοσης και με το πρώτο του μπουζούκι στα χέρια σε ηλικία μόλις δώδεκα ετών.
Το 1963 στην ηλικία των 16 κατέβηκε στην πρωτεύουσα με μόνη συντροφιά και εφόδιο την ευχή του πατέρα του. Στην οδό Βερανζέρου με Σατωβριάδου στην περιοχή της Ομόνοιας άρχισε δειλά δειλά να παίζει και να κάνει γνωριμίες του χώρου στο ‘’Καφενείο των μουσικών’’. Γνώρισε καλλιτέχνες μουσικούς που τον βοήθησαν να παίξει κατ’ αρχήν σε δίκους κάποιων μικρών εταιριών. Ο δεξιοτέχνης του μπουζουκιού Στέλιος Ζαφειρίου σύντομα τον άκουσε και του πρότεινε να συνεργαστούν παίζοντας δίπλα του σε ηχογραφήσεις μεγαλύτερων τώρα εταιριών. Γρήγορα ο Χρήστος Νικολόπουλος έγινε αρκετά γνωστός ανάμεσα στους ανθρώπους του ‘’σιναφιού’’ και όλοι μιλούσαν για το μεγάλο ταλέντο, αλλά και για το ήθος και τη σεμνότητά του. Το 1964 δούλεψε στο νυχτερινό κέντρο όπου τραγουδούσε ο Μανώλης Αγγελόπουλος, ένας από τους κορυφαίους ερμηνευτές της εποχής και βέβαια γνωστός σε όλους τους Έλληνες ακόμα και σήμερα. Το 1965 συστήθηκε από τον μουσικό Πέτρο Ιατρού στον στον σπουδαίο Στέλιο Καζαντζίδη, συνάντηση σταθμό και για τους δύο, αλλά και για την ελληνική μουσική ιστορία. Τα τελευταία χρόνια των τότε εμφανίσεών του Στέλιου Καζανζίδη (1965-1966), ο Χρήστος Νικολόπουλος ήταν κύριος συνεργάτης του. Πήγαν μαζί σε περιοδείες στην Αμερική, τη Γερμανία, αλλά και σε όλη την Ελλάδα.
Ο σπουδαίος δεξιοτέχνης του μπουζουκιού και συνθέτης συνέχισε ανεξάρτητα την πορεία του και είχε την ευκαιρία και την μεγάλη τύχη να δουλέψει με όλους τους ρεμπέτες εκείνης της εποχής, δηλαδή τους Βασίλη Τσιτσάνη, Μάρκο Βαμβακάρη, Γιάννη Παπαϊωάννου, Γιώργο Κυριαζή, Σταύρο Κουγιουμτζή. Το 1968 αρχίζει να συνθέτει τα δικά του κομμάτια. Το 1969 – 70 ο Μανώλης Χιώτης μέσω της συνεργασίας τους βοήθησε και στις μουσικές σπουδές του. Ο ίδιος έχει παρομοιώσει εκείνη τη ‘’θητεία’’ με μεταπτυχιακό δίπλωμα. Ο Μανώλης Χιώτης, κορυφαίο σύμβολο και πρότυπο για τους δεξιοτέχνες του μπουζουκιού της εποχής αλλά και διαχρονικά, έχει εκφραστεί με τα καλύτερα λόγια για το Χρήστο Νικολόπουλο. Ο Γιώργος Ζαμπέτας επίσης υπήρξε στενός συνεργάτης του και μάλιστα σε μια αφιέρωση αποκαλεί το Χρήστο ‘’γιο’’ του. Για πάνω από 4 δεκαετίες έχει ‘’συντροφέψει’’ με το μπουζούκι του ένα μεγάλο μέρος της λαϊκής ελληνικής δισκογραφίας και βέβαια και το έργο του επεκτείνεται και στη σύνθεση, όπου επίσης οι επιτυχίες που έχει γράψει είναι πάρα πολλές.
Κατέχει ρεκόρ έως σήμερα έχοντας στο ενεργητικό του περισσότερα από 20.000 τραγούδια σε πάρα πολλούς δίσκους, συλλογές κλπ. Ωστόσο πολλά από αυτά είναι καταχωρημένα σε κυκλοφορίες της Ελλάδας και του εξωτερικού. Τα τραγούδια που έχει γράψει υπερβαίνουν τα 1800. Από πού να ξεκινήσουμε: «Νυχτερίδες και αράχνες»(1968) , «Απόψε σ’ έχω στην αγκαλιά μου» (1968) σε ερμηνεία του Στέλιου Καζαντζίδη, «Αγριολούλουδο» (1972), «Την Παρασκευή το Βράδυ» (1972) σε στίχους του Πυθαγόρα πάλι με τον Στέλιο Καζαντζίδη, «Νύχτα στάσου» (1975), με την Λίτσα Διαμάντη, και επίσης το «Υπάρχω» (1975), με τον Στέλιο Καζαντζίδη. Ακολούθησαν την επόμενη περίοδο οι κυκλοφορίες: «Το σταυροδρόμι» με τον Πάνο Γαβαλά, «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει» με Γιώργο Νταλάρα, Γλυκερία και Δημήτρη Κοντογιάννη, σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη. Μαζί με τον Ρασούλη έγραψαν επίσης άλλους 2 δίσκους, τα: «Παίξε Χρήστο επειγόντως» με την Ελένη Βιτάλη την Χάρις Αλεξίου κ.α., «Όλοι δικοί μας ήμαστε» και με διάφορους καλλιτέχνες, «ο Σαλονικιός», ερμηνεία Στράτου Διονυσίου και στίχοι Λευτέρη Παπαδόπουλου. Με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο συνεργάστηκαν μετέπειτα και σε άλλες δισκογραφικές επιτυχίες, όπως: «Αγάπη όλο ζήλια»,«Μη μιλάς μη γελάς κινδυνεύει η Ελλάς», «Η Νύχτα θέλει έρωτα», «Τραγούδια με τους φίλους μου». Ήταν ή πρώτη φορά που ένας συνθέτης αναφερόμενοι στο Χρήστο Νικολόπουλο κατάφερνε να συγκεντρώσει έντεκα (11) τραγουδιστές σε έναν δίσκο. Μεταξύ αυτών οι Γιώργος Νταλάρας, Στράτος Διονυσίου, Δήμητρα Γαλάνη, Μανώλης Αγγελόπουλος,Χάρις Αλεξίου, Γιάννης Πάριος, Λίτσα Διαμαντή, Μανώλης Μητσιάς και Ελένη Βιτάλη. Στο συγκεκριμένο μάλιστα δίσκο περιλαμβάνεται για πρώτη φορά τραγούδι που ερμηνεύει ο ίδιος ο Χρήστος Νικολόπουλος.
Το 2004 ο Χρήστος Νικολόπουλος θα επαναλάβει και πάλι το ίδιο εγχείρημα για το δίσκο “Δική μου η χαρά”. Στο συγκεκριμένο δίσκο συμμετέχουν οι Κώστας Μακεδόνας, Πασχάλης Τερζής, Αντώνης Ρέμος, Ελένη Βιτάλη, Δημήτρης Μητροπάνος, Γλυκερία, Γιώργος Μαργαρίτης, Γιώργος Μαρίνος και η Μαριώ. Στο συγκεκριμένο δίσκο ο Χρήστος Νικολόπουλος ερμηνεύει ο ίδιος τρία από τα τραγούδια που θα κυκλοφορήσουν.
Αξίζει να αναφέρουμε επίσης τα: «Μεθυσμένα τραγούδια» σε συνεργασία με το Γιώργο Νταλάρα, το «Βραδιάζει» στο οποίο συνεργάσθηκε με τον Στέλιο Καζαντζίδη, «Λέω» και «Μίλα μου στον ενικό» με τον μοναδικό Πασχάλη Τερζή, «Ξημέρωμα 1 ης Ιανουαρίου 2000 μ.Χ.» στο οποίο συμμετέχουν ο Μιχάλης Δημητριάδης, ο Μανώλης Λιδάκης, η Ελένη Τσαλιγοπούλου, η Αρλέτα, αλλά και ο Χρήστος Νικολόπουλος σε 3 τραγούδια). Στο γνωστό τραγούδι από την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά «Ψίθυροι καρδιάς» ο Χρήστος Νικολόπουλος συνεργάσθηκε με τους: Εφη Χαρίδου και Δημήτρη Μπάση. Παράλληλα, πρόσφατη δισκογραφική συνεργασία του αποτελεί στα πλαίσια της σειράς «Μη μου λες αντίο», του Μανούσου Μανουσάκη, σε στίχους Ελένης Γιανατσούλια στο οποίο την ερμηνεία αναλαμβάνουν οι Κώστας Μακεδόνας και Ραλλία Χριστίδου.
